ÅžiÅŸli Mutlu Son

Başını kaldırdı. “Bağışla beni ama o Oxford da deÄŸil mi?” “Evet, öyle, ” dedi Olivia sanki altmış millik mesafenin hiç önemi yokmuÅŸ gibi.ÅžiÅŸli Mutlu Son  “ama o geçen hafta buradaydı ve sen onunla hemen hemen hiç vakit geçirmedin.” “Bu doÄŸru deÄŸil, ” dedi Miranda. “Hyde Park’ta ata bindik, ruhlar için Gunters’e gittik, hatta Serpentine’de bir tekne gezintisi yapmış olduk.” Olivia yakındaki bir sandalyeye kendini attı ve kollarını önünde kavuÅŸturdu. “Bu yeterli deÄŸil.” “Sen çıldırmışsın, ” dedi Miranda. ÅžiÅŸli Mutlu Son Hafifçe başını salladı ve sonrasında kitabına geri döndü. “Biliyorum ona âşık olacaksın. Tek ihtiyacın olan onunla birlikte yeterince vakit geçirmek.” Miranda dudaklarını sımsıkı kapadı ve gözlerini kitabın üzerinde sabitledi.

Bu hiçbir yerde kabul görebilecek bir konuÅŸma deÄŸildi. “bir tek iki günlüğüne geliyor, ” dedi Olivia. “Hızlı hareket etmemiz gerekiyor.” Miranda bir sayfa çevirdi ve”Sen ne dilersen, onu yap Olivia, ama ben planlarının bir parçası olmayacağım.” sonra telaÅŸla kafasını kaldırıp ona baktı. ”

ÅžiÅŸli Mutlu Son

Hayır, fikrimi deÄŸiÅŸtirdim. Ne dilersen onu yapma. EÄŸer her ÅŸeyi sana bırakırsam, neler olup bittiÄŸini anlayamadan kendimi uyuÅŸturulmuÅŸ olarak Gretna Green* yolunda bulurum.” ÅžiÅŸli Mutlu Son *Gretna Green, güney Ä°skoçya’da Ä°ngiltere sınırında, 1754–1856 yıllan arasında Ä°skoç yasaları deÄŸiÅŸinceye kadar, kaçarak evlenmiÅŸ olan eÅŸlerden bir tanesinin yirmi bigün boyunca evlenme iznini alabilmek için ikamet etmek zorunda kaldığı bir köy. “Entrika dolu bir fikir.” “Livvy, çöpçatanlık yok. Bana söz vermeni istiyorum.”

Olivia birden kurnaz bir ifadeye büründü. “Tutamayacağım bir sözü vermem.” “Olma.” “Peki, tamam fakat eÄŸer onun kafasında çöpçatanlık var ise Winston’ın önüne geçemezsin. Son davranışından yola çıkarsak, bu ÅŸekilde bir ÅŸeyler düşünüyor olması muhtemel.” “Yeter ki sen müdahale etme.” Olivia burnundan soludu ve alınmış benzer biçimde görünmeye çalıştı. “böyle bir ÅŸeyi yapabileceÄŸimi düşünmen bile beni incitiyor.” “Lütfen.” Miranda yeniden kitabına döndü fakat bir yandan kafasından geriye doÄŸru sayarken bir taraftan da kitabın konusuna odaklanmak neredeyse imkânsızdı… Yirmi, on dokuz, on sekiz… Olivia ne olursa olsun yirmi saniyeden daha çok sessiz kalmayacaktı. On yedi…